فراگیری ویولن ایرانی و مقدمات کلاسیک از ده سالگی نزد جهانگیر کامیان- ادامه ی فراگیری ویولن کلاسیک با سورن قازاریان- از سال ۱۳۶۱ بطور متناوب و از سال ۱۳۷۰ بطور دائم عضویت در ارکستر سمفونیک تهران. نوازنده ی ویولن اوّل در سه آلبوم ” تریو سونات های کورّلی” (گروه سل)- آهنگسازی و تنظیم برای ارکستر در آلبوم های “یاد یااران” (یادبود صبا و وزیری)، “رقص باران” (برای ویولن تکنواز و ارکستر)- اجرای ویولن و تنظیم همراهی پیانوی کتاب آموزشی “سی اتود برای ویولن” اثر فرانتس ولفهارت- اجرای ویولن آلبوم “ساراباند”دوئت برای ویولن و گیتار، گلچینی از آثار پاگانینی، کورلّی، به همراه گیتار گارنیک اوحانیان.
محمدرضا شریفی که بیش از سی سال تجربه ی آموزش در آموزشگاههای آزاد موسیقی را دارد و ۳ سال معلم ویولن هنرستان موسیقی دختران بوده است، یکی از قدیمی ترین اعضای ارکستر سمفونیک تهران است و تاکنون در کنسرت های متعدد این ارکستر در کشورهایی نظیر آلمان- ایتالیا- فرانسه- سوئیس- بلژیک و هلند در گروه ویولن اول شرکت داشته است.
در سال ۱۳۱۶ یکی از درخشان ها و فـعالین موسیقی ایران دیده به جـهـان گـشود که وی را
جـهـانگـیر کامیان نام نهـادند. پـدر او مردی اهـل ذوق و هـنر و از دوستـداران واقـعی هـنر موسیقی سنـتی ایران بود و نـیز با نواخـتن تار آشنایی داشت و گـه گـاه در منـزل برای دل خود قطعـاتی را می نواخت.
جهـانگیر از هـمان کودکی رفـته رفـته شیـفـته موسیقی و نواختـن شد. پـدر که ذوق و استعـداد فرزند را در یاد گیری تار مشاهـده کرد وی را در نواخـتـن تار یاری داد، و او به سرعـت گـوشه هایی از دستگـاه موسیقی ایرانی را فرا گـرفت. پس از چـندی جهانگـیر عـلاقه به یاد گـیری ویولن را پـیدا کرد و از پـدر خواست که به جای تار ویولن مشق نماید و پـدر هـم برای وی ویولن خریداری کرد و او را به کلاس استاد عـبدالله جهان پـناه فرستاد. جهـانگـیر کامیان از محضر استاد جهـان پـناه بسیار آموخت و هـنوز هـم خود را مدیون زحمات و کوشش این معـلم خوب و زحـمتکـش میداند. عـبدالله جهان پـناه، جـهانگـیر کامیان را آنطور که باید ساخت و چـنان وی در آموخـتن پـیـشرفـت کرد که روزی جـهـان پـناه به وی گـفت شما دیگر تـکـمیل شده اید و برای اینکه تـبحـر بـیـشتری در کار خود بـدست آورید بـهـتر است که چـند صباحی هـم نزد استاد ابوالحسن صبا بروید و او از آن تاریخ به کلاس صبا رفت؛ و ردیف های آن استاد را فـرا گـرفت و نوازندگی خود را شکـوفـا کـرد.
جهـانگیر کامیان پس از تـکـمیل و یادگـیری موسیقی ایرانی به کشور ایـتالیا سفر کرد و تحـت نظر اساتـید بزرگ موسیقی کلاسیک به فراگیری تـکـنیکهای آرشه کشی نوین و موسیقی کلاسیک پـرداخت و در کـنار آن پـیانو و سلـفژ و ساز شناسی را برای هـر چـه پـر بار تر کردن هـنر خویش فرا گـرفت.
پس از بازگـشت به ایران مدت ۱۵ سال در رادیو ایران، در ارکـسترهـای مخـتـلف از جـمله ارکستر عـبدالله جهـان پـناه به نوازندگی ویولن پـرداخت و استـعـداد و هـنر خود را نـشان داد و یکی از بهـترین نوازندگان این ارکـسـترهـا بـــود.
وی حدود یکـصد و چـهـل آهـنگ ساخت که با صدای خوانـندگـان رادیو ضبط و اجرا شد ولی هـمیشه کوشش داشت که خود به سمت معـلم چـیزهایی را که آموخته به هـنر آموزان بـیاموزد و شاگـردانی را تـربـیت و به جامعـه هـنری کـشور ارائه نماید که از مقام و جای والایی بر خوردار باشـند.
او در سال ۱۳۳۶ شروع به تعـلیم شاگـردان هـنر آموز در کـلاسهـای مخـتـلف کرد و به تـدریس پـیانو و ویولن پـرداخت که باید از کلاسهـای کانون هـنر و آکادمی موزیک ایران نام برد.
از آنجا که طبع حساس و معـلم گـونه او در امر آموزش و پـرورش هـنر آموز آنطور که باید اقـناع نشده بود، در سال ۱۳۴۹ اقدام به تاسیس کلاس موسیقی نمود و نام ( کانون موسیقی چـنگ ) نهـاد که شاگـردان آن هـر کدام چـهـره های تابانی در عـالم هـنر گـردیدند، از جـمله محـمد رضا شریفی و دیگری بـیـژن مـرتـضـوی را می تـوان نام بـرد.
